Υπάρχει ένα συστατικό που λείπει από την τεχνολογία των δηµοσίων σχέσεων καθ’ όλη τη διάρκεια ύπαρξης αυτού του θέµατος. Πρόκειται για µια παράλειψη που υπήρξε ένας από τους κύριους παράγοντες που έχουν καταστήσει τις δηµόσιες σχέσεις ατελείς ως θέµα· αυτή η παράλειψη, κατά συνέπεια, θα µπορούσε να φέρει σε µειονεκτική θέση εκείνον που τις χρησιµοποιεί.

Αυτό το συστατικό είναι η πραγµατικότητα.

Τα πράγµατα που αντιλαµβανόµαστε µε τις αισθήσεις µας είναι πραγµατικά. Πραγματικότητα είναι η συμφωνία σχετικά με αισθητήριες αντιλήψεις και δεδομένα στο φυσικό σύμπαν. Η πραγματικότητα είναι ο βαθμός συμφωνίας που επιτυγχάνεται μεταξύ ανθρώπων. Είτε είσαι σε συµφωνία µε τους συντρόφους σου είτε είσαι σε ασυµφωνία µαζί τους, και, ανάλογα µε τη συµφωνία ή την ασυµφωνία που υπάρχει, καθορίζεται και η πραγµατικότητά σου.

Εκείνα τα πράγµατα για τα οποία συµφωνείτε εσύ κι οι σύντροφοί σου είναι πραγµατικά. Εκείνα τα πράγµατα για τα οποία διαφωνείτε δεν είναι πραγµατικά.

Στη Σαηεντολογία ανακαλύφθηκε ότι η πραγµατικότητα είναι αλληλένδετη µε δύο άλλα συστατικά: τη στοργή και την επικοινωνία.

Ο όρος στοργή είναι αρκετά κοντινός, σε σηµασία, µε τη λέξη «συµπάθεια». Ωστόσο, η στοργή είναι αµφίδροµη υπόθεση. Όχι µόνο συµπαθείς κάτι, αλλά αισθάνεσαι ότι κι εκείνο σε συµπαθεί. Η στοργή είναι επίσης πολύ συναφής µε τη λέξη αγάπη, όταν η αγάπη χρησιµοποιείται µε τη γενική έννοιά της. Περιλαµβάνει και την αγάπη και τη συµπάθεια, και είναι ευρύτερη και από τις δύο.

Eπικοινωνία είναι η ανταλλαγή ιδεών διαμέσου του χώρου. Η επίδραση ενός ανθρώπου στον κόσµο υπήρξε ευθέως ανάλογη µε το κατά πόσο ο ίδιος ανέπτυσσε ένα µέσο επικοινωνίας. Η επικοινωνία, στην ευρύτερη έννοιά της, φυσικά, περιλαµβάνει όλους τους τρόπους µε τους οποίους ένα άτοµο ή πράγµα αντιλαµβάνεται ή γίνεται αντιληπτό από ένα άλλο άτοµο ή πράγµα.

Αυτά τα τρία συστατικά –η στοργή, η πραγµατικότητα και η επικοινωνία– συνιστούν το τρίγωνο του ARC της Σαηεντολογίας (Στοργή – Πραγµατικότητα – Επικοινωνία, από τις αγγλικές λέξεις Affinity – Reality – Communication), και όλα µαζί αποτελούν τα συστατικά µέρη της κατανόησης.

Αν µια γωνία αυτού του τριγώνου (η στοργή, ας πούµε) µεγαλώσει, οι άλλες δύο θα µεγαλώσουν. Αν μια γωνία μικρύνει, θα μικρύνουν και οι άλλες δύο.

Έτσι, όταν υπάρχει υψηλό επίπεδο στοργής, υπάρχει και υψηλό επίπεδο πραγµατικότητας και υψηλό επίπεδο επικοινωνίας. Με χαμηλό επίπεδο στοργής έχει κανείς και χαμηλό επίπεδο πραγματικότητας και χαμηλό επίπεδο επικοινωνίας.

Όταν υπάρχει υψηλό ή χαμηλό επίπεδο πραγματικότητας υπάρχει αντίστοιχα υψηλό ή χαμηλό επίπεδο στοργής και επικοινωνίας.

Κι έτσι έχουν τα πράγµατα. Ολόκληρο το τρίγωνο μεγαλώνει και μικραίνει ως ενιαίο σύνολο. ∆εν µπορεί να έχει κανείς χαµηλό επίπεδο πραγµατικότητας και να έχει υψηλό επίπεδο στοργής και επικοινωνίας.

Οι δημόσιες σχέσεις θεωρούνται μια τεχνική επικοινωνίας. Μεταδίδουν ιδέες. Ας υποθέσουμε ότι προσπαθείς να πεις σε κάποιον κάτι που είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση πιθανόν να τον άγγιζες αρχικά με όσα θα του έλεγες, η επικοινωνία όμως μεταξύ σας δε θα συνεχιζόταν λόγω της έλλειψης κοινής πραγματικότητας.

Η αλληλεξάρτηση στοργής, πραγµατικότητας και επικοινωνίας είναι, φυσικά, µια πρόοδος που επιτεύχθηκε στο πεδίο της τεχνολογίας της Σαηεντολογίας. Δεν ήταν διαθέσιμη στους πρωτοπόρους των δημοσίων σχέσεων. Έτσι, έλεγαν (κι ακόμη λένε) κυρίως ψέματα.

Οι παλαιότεροι επαγγελματίες των Δημοσίων Σχέσεων προτιμούσαν τα ψέματα. Χρησιµοποιούσαν υπερβολές που έβγαζαν µάτι ή καλυµµένες επιθέσεις µε συκοφαντίες και ψεύδη για την υπόληψη των ανθρώπων. Επιδίωκαν να ξαφνιάσουν ή να κινήσουν την περιέργεια, και ο ευκολότερος τρόπος για να το κάνουν ήταν με εντυπωσιακά «γεγονότα» που στην πραγματικότητα ήταν ψέματα.

Οι άνθρωποι των δηµοσίων σχέσεων που είχαν σχέση µε την «πνευµατική υγεία» επινόησαν, χωρίς καµιά βάση, φανταστικές «στατιστικές» για τους παράφρονες εκ του μηδενός . Η δήλωση «9 στους 15 Άγγλους θα τρελαθούν κάποια στιγμή της ζωής τους» είναι ένα ψέμα και μόνο. Οι άνθρωποι των δημοσίων σχέσεων που δρουν στο παρασκήνιο κατακλύζουν με πληθώρα τέτοιων ψευδών στατιστικών το Κοινοβούλιο αποσκοπώντας στο εύκολο και γρήγορο χρήμα.

Τα συνηθισµένα µέσα των ανθρώπων των δηµοσίων σχέσεων, είτε ήταν στην υπηρεσία του Στάλιν είτε του Χίτλερ είτε του Προέδρου των Ηνωµένων Πολιτειών είτε της ∆ιεθνούς Τράπεζας, ήταν και είναι κακοπροαίρετα και απροκάλυπτα ψέµατα.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε μέσα σε δυο μήνες δυο διαφορετικούς αριθμούς για το ποσοστό αύξησης των κυβερνητικών δαπανών ανά έτος. Ο άνθρωπός του επί των δημοσίων σχέσεων προσπαθούσε να επηρεάσει το Κογκρέσο.

Η παρουσίαση του μοντέλου «Σαραβαλάκι Νο 8» ως το «αυτοκίνητο του αιώνα», η επίδειξη κάποιας φίρμας αλεξιπτώτων ως τα αλεξίπτωτα «που σπάνε ρεκόρ στην ελεύθερη πτώση» και η συνέντευξη Τύπου ενός πρέσβη με θέμα «στόχοι για τη Μέση Ανατολή» είναι όλα δουλειά των δημοσίων σχέσεων και διανθισμένα με ψέματα.

Παίρνεις να διαβάσεις μια εφημερίδα ή ακούς κάτι στο δρόμο και βλέπεις ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται δημόσιες σχέσεις. Είναι όλα ψέματα.

Ένα πολεμικό πλοίο, που είναι εξοπλισμένο μόνο για να συντρίβει, κάνει μια «επίσκεψη καλής θέλησης» σε μια πόλη. Να, ένα ακόμη ψέμα.

Η τρομακτική δύναμη των εφημερίδων, των περιοδικών, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και η μετάδοση πληροφοριών από τα σύγχρονα «μέσα μαζικής ενημέρωσης» καθοδηγείται από ανθρώπους των δημοσίων σχέσεων που προωθούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων και αυτό το κάνουν λέγοντας ψέματα.

Έτσι, οι δημόσιες σχέσεις έχουν εκφυλιστεί σε μια «τεχνική του να λες ψέματα με πειστικό τρόπο».

Αυτό κάνει τον κόσμο δύσπιστο. Έχουν συντρίψει τον ιδεαλισμό, τον πατριωτισμό και την ηθική.

Γιατί;

Όταν ένα κανάλι επιβεβλημένης επικοινωνίας μεταδίδει μόνο ψέματα, τότε η στοργή μειώνεται όλο και περισσότερο και τη θέση της παίρνει το μίσος. Κι αυτό γιατί έχει αλλοιωθεί η πραγματικότητα.

Οι δημόσιες σχέσεις, αφιερωμένες σε μια απατηλή πραγματικότητα που στηρίζεται στο ψέμα, παράγουν κατά συνέπεια χαμηλό επίπεδο στοργής και επικοινωνίας και στρέφονται ενάντια σ’ εκείνον που τις χρησιμοποιεί.

Οπότε, το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρει κανείς και το οποίο του δίνει τη δυνατότητα να κάνει δημόσιες σχέσεις με ασφάλεια είναι το να ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Όσο περισσότερα ψέματα χρησιμοποιείς στις δημόσιες σχέσεις, τόσο πιθανότερο είναι να στραφούν εναντίον σου.

Επομένως ισχύει ο κανόνας:

ΠΟΤΕ ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΨΕΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.

Συνεπώς, τo πρόβλημα με τις δημόσιες σχέσεις ήταν η έλλειψη πραγματικότητας. Το ψέμα είναι, φυσικά, πλαστή πραγματικότητα.

Το πρόβλημα με τις δημόσιες σχέσεις ήταν ο παράγοντας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Όταν βγάζεις ένα δελτίο Τύπου για ένα καινούργιο ανοιχτήρι που ανοίγει εύκολα κονσέρβες και θέλεις να πεις: «Μπορεί να το χρησιμοποιήσει ακόμη κι ένα παιδί», διαπίστωσε πρώτα αν αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Δώσε ένα τέτοιο ανοιχτήρι σ’ ένα παιδί και βάλε το να ανοίξει μια κονσέρβα. Αν το καταφέρει, είναι αλήθεια. Οπότε, χρησιμοποίησε την παραπάνω διατύπωση και πες συγκεκριμένα ποιο ήταν το παιδί που τα κατάφερε. Μην το αποκαλέσεις «το ανοιχτήρι του αιώνα», καθώς αυτό δε λέει τίποτε.

Επειδή τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και ο Τύπος κατακλύζουν τον κόσμο με διάφορα μηνύματα, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχει επικοινωνία. Για να υπάρξει επικοινωνία με κάποιον σημαίνει ότι τον έχεις αγγίξει με όσα λες.

Οποιοδήποτε ψέμα θα μειώσει την επικοινωνία ή κάποια μέρα, προκαλώντας ένα αίσθημα αποστροφής, θα τη διακόψει.

Υπάρχει λοιπόν μια τεχνική γνωστή ως δημόσιες σχέσεις. Και περιέχει το μεγάλο μειονέκτημα του να γίνεται κατάχρησή της με ψέματα, καθώς και τον εξευτελισμό εκείνου που την ασκεί κατ’ αυτό τον τρόπο.

Αν όμως υπηρετεί κανείς αυστηρά τις αξίες της αλήθειας και της στοργής, θα είναι σε θέση να επικοινωνεί και θα μπορέσει να αντέξει την ένταση των δημοσίων σχέσεων.

Όταν το γνωρίζουμε αυτό, οι δημόσιες σχέσεις γίνονται ένα πολύ πιο χρήσιμο και ολοκληρωμένο θέμα.

Το επόµενο πράγµα που πρέπει να γνωρίζει κανείς γύρω απ’ αυτό είναι µε «ποιον» ή µε ποιο «κοινό» προσπαθεί να επικοινωνήσει. Η έλλειψη αυτής της γνώσης µπορεί να οδηγήσει σε άκαρπες προσπάθειες δηµοσίων σχέσεων.